Salar de Uyuni

We zijn weer boven water
Drie dagen lang hebben we geen wifi gehad, het verslag daarvan komt in twee delen.

25 mrt, Salar de Uyuni
Joris en Iris samen noem ik vanaf nu Jiris, dat typt wat sneller.
Het is zes uur in de morgen, we worden gewekt door de mevrouw die ons gisteravond een bekertje mierzoete thee en een deken kwam brengen. De bus is best wel comfortabel. Iris heeft de stoelen op de eerste twee rijen vooraan bovenin geboekt. Ze kunnen bijna plat en zijn heerlijk ruim. De busterminal waar we gisteravond door heen liepen om de bus te vinden is net een mierenhoop van mensen, overal worden bussen aangeprezen door de stad van bestemming te roepen. We moesten een ticket kopen van een paar cent voor het gebruik van de terminal. Heel lang geleden in Nederland kon je ook een perron kaartje kopen. Dit weet ik natuurlijk niet uit eigen ervaring. Zo oud ben ik nog niet alhoewel ik me hier soms wel oud voel of aangekeken wordt omdat we als ouderen met de backpackers optrekken. Tegen negen uur vetrokken we richting Uyuni. Twee uur later moest ik alweer plassen, geen probleem want er is een toilet aan boord. Beneden aangekomen bleek deze gesloten, ik vroeg aan de "stewardes" of zij de deur wilde openen maar dat kon pas over een kwartier. Zelf Jiris konden hier niets aan veranderen in het Spaans en als het zover was mochten we alleen maar plassen op dat toilet, geen grote boodschap dus. Eindelijk op de snelweg mocht ik naar het toilet, je wilt er ook echt niets meer doen dan heel snel plassen. De mensen die naast het toilet zaten benijd ik niet. Rond een uur of zes kwamen we dus aan en werden bestookt door Bolivianen die ons een ontbijt en/of tour naar de zoutvlaktes wilden aanbieden. Eerst maar eens ontbijten en na een rondje dorp wisten we met wie we in zee wilden gaan. Cees is echt beroerd en blijft bij de ontbijttafel achter waar hij ook zijn ontbijt in het toilet weer achterlaat. We vinden een touraanbieder waarmee we afspraken maken. Samen met twee brazilianen in een 4x4 drive voor een drie daagse tour naar de zoutvlaktes ( salar de Uyuni ) en een nationaal park. Rond half elf eerst naar een treinenkerkhof, het staat helemaal vol met oude locs en goederenwagons. Wij zouden al het metaal recycelen maar hier blijft alles gewoon staan. Verder naar een dorpje, Colcanis, waar je kunt zien hoe het zout verwerkt wordt, dit stelt niet veel voor, meer souveniers dan zout. We rijden richting de zoutvlaktes waar we eerst de oijos de salar zien. Dit betekent de ogen van de zoutvlaktes. Het water uit de bergen gaat aan de rand van de zoutvlakte ondergronds verder en komt door de "ogen" weer boven gronds. De zoutvlaktes zijn 12.000 vierkante km groot. Na een half uurtje rijden zag je niets meer dan alleen zout om je heen. Heel bizar, alsof je op een witte zee vaart. Lunch had de chaffeur, Ricard, meegenomen en hebben we in een zouthotel gezamelijk opgegeten. De stoelen en wanden zijn zogenaamd van zout stenen opgetrokken. Door naar isla inca huosi
, huis van de inca . Dit is een "eiland" een rots die boven de zoutvlakte uitsteekt. Dit eiland wordt bewoond door een soort parkrangers, we moesten betalen om op het eiland te lopen en het toilet te gebruiken. Zuinige hollanders als wij zijn hebben we dat niet gedaan. We zijn een stukje om het eiland heen gelopen, het hele eiland staat vol met prachtige grote catussen. Weer verder naar de plek waar een laagje water op het zout staat, je kunt er prachtige spiegelfoto's maken. De bergen erachter en het spiegelbeeld van alles en iedereen wat er staat geeft prachtige plaatjes. Nog even wachten op de ondergaande zon en dan naar een ander zouthostel. Douchen, eten en snel naar bed. Het eten is steeds echt lekker en gevarieerd. De hele trip is all inclusif maar de warme douche moesten we apart betalen, ongeveer 70 cent maar voor een koude douche helaas teveel. Eén klein minpuntje maar, niets te klagen dus. Het was weer een prachtige dag.